Keurmerk communicatiebranche

Werken in de communicatiebranche vraagt creativiteit maar ook veel kennis en kunde van een professional. Ondernemers en professionals (vaak als zelfstandige) ervaren veel uitdaging in hun werk, maar wat betekenen de titels ‘communicatieadviseur’, community manager, webmaster, online redacteur?  

Hoe creatief de titels ook zijn, deze zijn niet beschermd. Iedereen die dat wil mag zich communicatieadviseur etc. noemen en een bureau oprichten; of zich ‘online’ verkopen als dé expert of goeroe. Alleen wat is kwaliteit? Hoe kun je kwaliteiten ook echt aantonen? Professionals in deze branche en hun werk- en/of opdrachtgevers hebben er dus belang bij dat de communicatiekwaliteit bewaakt en bevorderd wordt.

Mooi is dat Stichting CommTop in het verlengde van de Europese standaarden en het convenant (goedgekeurd door de Stichting van de Arbeid en de Ministeries OCW, EZ en SZW) een eerste kwalificatieraamwerk met branchespecifieke competenties faciliteert ten dienste van de communicatiebranche. Wat daarbij met name van belang is en ik hier nog eens benadruk is dat zowel het register als wel werkzaamheden die voortvloeien uit register, zoals (bij)scholing, validatie (NLQF), certificatie en assessments door andere partijen dan de stichting worden verzorgd.

De stichting heeft daar geen verdienmodel aan, en faciliteert enkel als standaard aan een proces waardoor marktpartijen zoals ePortfolio aanbieders, onderwijsinstellingen, EVC aanbieders, examinerende organisaties en aanbieders van werk bij elkaar komen. Deze partijen bepalen overigens zelf onder welke voorwaarden, in geen van de gevallen is de stichting een contractpartij voor particulieren en of genoemde partijen.

Wat wellicht ook nog nieuw – en onwennig – is voor deze branche, zijn de redenen van het ontstaan van de stichting met een standaard, tot stand gekomen door heel veel onbezoldigde input van professionals en experts uit en zo ook buiten de communicatiebranche.

Ontstaansrecht van de stichting         

Vandaag is het 100 jaar gelden dat de Eerste Wereldoorlog eindigde. Dat was een periode waarin communicatie nog in de kinderschoenen stond. De massa was amper te bereiken en zelfs drukwerk moest nog haar grote vlucht nemen. Communicatie vond destijds met name plaats vanuit kerken al dan niet op basis van zuilvorming en geloof. Communicatie kon destijds ook al gezien worden als een belangrijk middel voor verdeel- en heers-strategieën. In de verkeerde handen en met verkeerde doelstellingen kon communicatie destijds gebruikt worden voor vernietigende doeleinden.

De opmaat naar de Tweede Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog zelf en de periode erna geven ons voldoende concrete voorbeelden van hoe communicatie werd ingezet voor indoctrinatie en vormen van ‘mind control’. De technologische ontwikkelingen van de laatste eeuw zijn amper te bevatten, het vakgebied communicatie explodeerde en vandaag de dag zijn we in een doolhof terecht gekomen. Dagelijks trachten we te duiden wat nog echt en wat nepnieuws is bijvoorbeeld. Ook de politiek heeft het in brede zin op de agenda staan en veel partijen beseffen dat voor een zuivere democratie en een “level playing field” voor eenieder, oprechte communicatie van evident belang is.

Ook de nieuwste generaties die op de arbeidsmarkt en in de maatschappij hun rol aan het innemen zijn verwachten nadat ze met het internet zijn vergroeid een betere duiding door de media. De explosieve groei van alternatieve media, de ontwikkeling van het fenomeen ‘verwarde mensen’, verhardende vormen van communicatie op social media al met al we staan aan de vooravond van veranderingen die haar weerga niet kennen. De kans op misbruik van verdeel- en heers-instrumenten neemt daarbij toe, populisme en haat zaaien nemen weer versneld toe. De communicatie technieken destijds ontwikkeld door de Nazi’s lijken ook thans weer volop gebruikt te worden. Deze technieken zijn na de oorlog voor de goede orde overigens overgedragen aan de Amerikanen, we zouden denken daarmee in veilige handen.

Al met al reden voor de stichting om in haar normering nadrukkelijk stil te staan bij betere duiding, het beter toepassen van hoor- en wederhoor code van Bordeaux (1954), de code van Athene (1965), de grondwet, en Europese verdragen voor de rechten van de mens.

Carrière in communicatie 

Daarnaast heeft de communicatiebranche te maken met een aantal andere ontwikkelingen die oprechte onafhankelijk media negatief beïnvloeden. Waar een journalist geboren vlak na de Tweede Wereldoorlog een baan voor het leven kreeg en naar eer en geweten grotendeels onafhankelijk zijn vak kon uitoefenen, heeft het vakgebied anno nu een metamorfose ondergaan. Van een normale baan werden velen steeds meer het freelance-vak ingejaagd. Bedrijven boden steeds minder een reguliere baan (langlopende verplichting) en gingen steeds meer mensen inhuren als zzp’er of uitzendkracht kortlopende verplichting). Deze mensen hebben echter zelf wel langlopende verplichtingen zoals een zorgverzekering, koop of huurhuis en vervoerkosten. Het was een race-to-the-bottom. Een journalist als Chris Klomp laat bijvoorbeeld pas volgers toe op Twitter van zijn rechtspraak account tegen maandelijkse betaling. Mensen die artikelen maken voor regionale dag- en weekbladen mogen met recht broodschrijvers genoemd worden. Ze krijgen nog maar een paar cent per woord en kunnen van een artikel amper in hun levensonderhoud voorzien.

Communicatieprofessionals worden nog steeds meer en meer gedwongen in allerlei vreemde flexibele constructies te gaan werken tegen steeds lagere inkomsten. Dit komt mede door de wet werk- en zekerheid en de wet DBA. De Wet Arbeidsmarkt in balans gaat daar geen enkele verandering in brengen. Sterker, communicatieprofessionals verwachten een gigantische groei van vaste banen die in de proeftijd van 5 maanden worden beëindigd. Onzekerheid troef.

Omdat men langlopende verplichtingen heeft is de opdracht afhankelijkheid inmiddels zo groot geworden dat van een onafhankelijke manier van werken amper meer sprake is. Het fenomeen loonstrookverslaving zorgt voor kritiekloze en bange medewerkers. De risico’s daarbij zijn van breed maatschappelijk belang.

Stichting CommTop tracht deze ontwikkeling te stoppen door de communicatieprofessional te faciliteren met een (branche)standaard in een proces van ‘Leven Lang Leren’ en biedt daarbij de markt de kans om te besparen op de kosten van tussenkomst van derden op de arbeidsmarkt zodat de communicatie professional meer inkomen kan overhouden.

Samengevat

De stichting faciliteert enkel en werkt enkel aan promotie en bredere bekendheid aan de door haar ontwikkelde branche standaard (normering). Dit doet de stichting met als achtergrond drie hoofd­doelen:

• Uitvoering van het convenant van de Stichting van de Arbeid ; voor de Harmonisatie van het onderwijs en de arbeidsmarkt van de Europese landen. Voor het gelijkheidsprincipe ten aanzien van andere branches moest hiervoor eerst voor deze branche nog een branchestandaard / kwalificatieraamwerk worden uitgevoerd. https://www.commtop.nl/certificering-communicatiebranche/
• Onafhankelijke en waarheidsgetrouwe media en communicatie;
• Betere kansen op inkomen voor communicatie professionals;